Hoe is het met Jolan, ja hoe is het? Dat is een vraag die ik bijna dagelijks hoor en ik weet het nog steeds niet echt helemaal. In 2010 | 2011 verloor ik het contact met de meeste van jullie dus ik denk dat ik dan vanaf daar vertel hoe het is gelopen.
Ik heb mijn spw opleiding die ik toen aan het volgen was niet behaald. Op vier maanden niet. In april 2011 moest ik stoppen want het was helemaal mis. In 2010 zelf weer hulp gezocht want ik vond dat het niet goed ging. Die kreeg ik, in november kwam ik echt onder behandeling van een psychiater. Kreeg medicatie voorgeschreven, alleen was dat niet zo handig... want ik kon er achter af niet tegen. Ik werd steeds drukker en drukker in mijn hoofd. Was alleen maar met mijn stage en mijn aflopende relatie bezig. Eigenlijk was het al voorbij maar ja, van het een kwam het ander. Niemand zag of hoorde me meer en ik heb in die tijd ook veel contacten verloren.
In april ging het dus echt goed fout. Ik moest worden opgenomen en die opname heeft drie en een halve maand geduurd. Toen ik eruit kwam was ik een diagnose en heel veel pillen rijker. Met dit gegeven natuurijk weer aan de slag gegaan want niks doen, is niet echt mijn ding. In een groep beland en dingen aangepakt waarvan ik dacht dat het goed zou zijn. Ik wilde weten wat er nu echt met mij aan de hand is. Dus heb om diagnostiek gevraagd en dat kon gelukkig. Ben vijf dagen aan de tand gevoeld, onderzocht en ja van alles. De uitslag loog er niet om. Maar voor mij voelde het als een bevrijding. Eindelijk iemand die mij ziet zoals ik echt ben. Toen stond ik nog niet helemaal stil bij de consequenties ervan.
Ik raakte mijn huis kwijt in 2011 en ik trok bij mijn moeder in. Kreeg begeleiding aan huis maar echt beter werd ik niet. Ik had nog steeds last van de problemen waarmee ik niks kon want ik wist niet waar het vandaan kwam. Een keer in de week was ik in Den Haag om mee te doen aan de structuur achtige therapie, ging erg goed. Maar waarom toch niet die voorruitgang. Ik werd er moedeloos van en ik ging weer achteruit. Mijn behandelaar gesproken en zij vertelde me dat ik waarschijnlijk begeleid moest gaan wonen. Omdat het wonen bij mijn moeder niet goed was voor ons beide. Ik moest even slikken maar ik stond er wel achter. Al vrij snel kwam ik uit waar ik nu nog woon. Ik heb een jaar op de wachtlijst gestaan en ik ben zo blij dat ik dat ook heb gedaan. Ik woon nu op het kleinste eiland van zuid holland met prachtige natuur om me heen. In mei 2013 ben ik hier komen wonen en ik ben er nu dus nog steeds.
Ik heb veel gedaan aan mijn problemen. En ik ben achter zoveel gekomen. Ik blijk bijvoorbeeld hartstikke creatief te zijn en aardig te kunnen illustreren. Zonder mijn opnames had ik dat nooit geweten. Ik doe heel veel activiteiten op de hoeve. Ik ben hoofdredactrice van de nieuwsbrief. Ik zet hem in elkaar, doe de opmaak en vaak schrijf ik er natuurlijk ook nog wat in. Ik stel me beschikbaar voor een digitaal dossier waar ik zelf de toegang en regie over heb. Ik zit in de clientenraad en het meest verrassende ik kook weer en ik vind het hartstikke leuk. Op zaterdag voor 28 man en ik vind het fijner om voor zoveel man te koken als mijn eigen kostje alleen.
Ben dus weer op de weg terug. Twee weken geleden bestond het hier vijf jaar en heb ik het eerste exemplaar van het jubileum tijdschrift in ontvangst mogen nemen wat ik een hele eer vond en het was ook een sport om weer zo snel mogelijk van dat podium af te komen. Maar goed, ik kreeg hem dus omdat ik me zo positief opstelde en hun in staat had gesteld om hun blik op herstelgerichte zorg te verbreden. En daar ben ik heel trots op. Sta ook nog in dat tijdschrift zelf met een grote foto en wat artikeltjes die ik heb geschreven.
Kortom ben bezig met mijn herstel en het gaat nog wel even duren. Acceptatie en vooral het doen van activiteiten zijn mijn belangrijkste doelen. Volgend jaar ga ik waarschijnlijk weer op mezelf wonen, niet meer in de grote steden maar ik blijf denk ik in de Hoekse Waard waar ik nu dus ook al woon. Want het is iedere keer weer een fantastisch gevoel om hier te mogen zijn.
Met veel van jullie heb ik dus geen contact meer opgenomen en dat vind ik spijtig omdat ik jullie miste in mijn leven maar ik kon het op dat moment niet. Ik wist niet wat er aan de hand was maar ik kon gewoon niet meer op dat moment. Nu heb ik een klein kringetje om mij heen verzameld. Met mijn familie heb ik op mijn moeder en mijn zusje na geen contact meer. Maar hier word ik zo blij van om jullie allemaal weer te lezen.
Ik woon nu in een appartementje in een verbouwde boederij samen met 26 andere mensen. Ik heb mijn eigen voordeur, keuken, mega badkamer enzovoorts het is alleen allemaal in mini formaat, zal morgen fotootjes maken en die hier op dit topic plaatsen. Robbie leeft nog steeds en hij is hier en daar ben ik heel blij mee. Mijn mannetje en knuffelkater. Vandaar ook de foto
Het gaat dus naar omstandigheden goed. Ik blijf aan mezelf werken en ik hoop jullie allemaal weer eens te ontmoeten.
Liefs Jolan
